Tarihöncesi insanlar avlarını araştırmacıların düşündüğünden daha sık dayanıklılık koşusuyla avlamış olabilirler.

Taş Devri’nden bu yana avcılar büyük hayvanları mızraklar, atlatl’lar, yaylar ve oklarla avladılar. Yeni bir çalışma, dünya genelindeki geleneksel toplumların da ölümcül ama genellikle gözden kaçan başka bir silaha güvendiğini ortaya koyuyor: bacaklarımıza.

Nature Human Behaviour dergisinde yayımlanan bir makaleye göre, antilop, geyik ve hatta kanguru gibi büyük hayvanları kovalayarak avlamak, daha önce bilinenden çok daha yaygın. Araştırmacılar, 16. ve 21. yüzyıllar arasında dünya çapında yerli halklar tarafından yapılan, avın yorgun düşene kadar kovalandığı bir teknik olan yaklaşık 400 dayanıklılık koşusu vakasını belgeledi. Ve bazı durumlarda bunun gizlice takip etmekten daha etkili olabileceğini öne sürüyorlar.

Harvard Üniversitesi’nden evrimsel biyolog Daniel Lieberman, bulguların insanların koşucu olacak şekilde evrimleştiği fikrini desteklediğini söylüyor.

“İnsanların neden uzun mesafeler koşacak şekilde evrimleştiğine dair başka hiç kimse başka bir açıklama bulamadı” diyen Lieberman, makalenin “bilimsel derinliğinden” etkilendiğini ekliyor.

Onlarca yıldır bazı antropologlar, dayanıklılık koşusunun Afrika’daki ilk homininler tarafından kullanılan ilk avlanma teknikleri arasında olduğunu ileri sürüyorlardı. Bu teorinin savunucuları, avın peşinde koşarak geçen binlerce yılın, yaylı kemerli ayaklarımız, verimlilik için optimize edilmiş yavaş kasılan kas liflerimiz, ısıyı dağıtan çıplak derimiz ve olağanüstü terleme yeteneğimiz dahil olmak üzere birçok benzersiz insan özelliğini şekillendirdiğini öne sürüyor.

“Koşmak için doğmuş” fikri birçok dayanıklılık sporcusu arasında bir başlangıç hikayesi haline geldi. Ancak bir grup şüpheci teoriye eleştirel yaklaştı. Karşı çıkanlar, yürümek yerine koşmanın daha yüksek enerji maliyetine işaret etti ve modern toplayıcı insanlar arasında takip avcılığının nadir olduğuna dikkat çekti.

Ancak Trent Üniversitesi’nden arkeolog ve yeni makalenin ortak yazarı Eugène Morin, geleneksel toplumlar arasında avcılık üzerine yazdığı bir kitap için literatürü taradığında bu tür takip avlarının ipuçları ortaya çıkmaya devam etti. Misyonerlerin, gezginlerin ve kaşiflerin ilk kayıtlarını incelerken, uzun mesafe koşu ve takiple ilgili tanımları defalarca rastladı.

Morin ve meslektaşları için çalışma, başlı başına bir dayanıklılık egzersiziydi: Etnografik literatürü ve diğer kaynakları araştırmak için 5 yıldan fazla zaman harcadılar ve yaklaşık 500 yıla yayılan 8.000’den fazla metni incelediler. Araştırmacılar dünya çapında dayanıklılık araştırmalarına ilişkin 391 tarihi rapor buldular. Bu, daha önce bilinenden çok daha büyük bir sayı.

Örneğin, Amerika yerlilerinin avlanma yöntemleri hakkında zengin bir bilgi deposu, Kaliforniya Üniversitesi’nin 1930’larda ve 1940’larda yürüttüğü Kültür Öğeleri Dağıtımı (Culture Element Distribution) araştırmalarından geldi. Ankete katılan 141 Batılı Kuzey Amerika toplumunun 114’ü, yani yüzde 81’i, bir tür takip avcılığı uyguluyordu.

Davranışsal ekolog ve avcı toplayıcı teorisinin öncü araştırmacısı olan ortak yazar Bruce Winterhalder, “Bu uygulama muhtemelen tahmin ettiğimizden çok daha yaygın. İşe yaradığında diğer teknikler kadar iyi, hatta belki de onlardan daha iyi.” diyor.

Yeni çalışma, bazen koşmanın avı sessizce takip etmekten daha etkili olduğunu öne sürüyor. Koşmak, yürümekten daha fazla enerjiye mal olur, ancak başarılı olduğunda daha hızlı öldürmeye ve harcanan zamandan daha iyi bir kazanca olanak tanır.

Araştırmacılar, Güney Afrika’da büyük bir antilop olan gemsbok’un varsayımsal bir avından bahsediyorlar. Bir avcı, yürüyüş sırasında avını 2 saat boyunca takip edebilir ve onu öldürmeden önce 8 kilometre yol kat edebilir. Avcı, kovalamacayı saatte 10 kilometre kadar hızlandırarak (birçok eğlence amaçlı koşucunun yapabileceği bir sürat) hayvanı yalnızca 24 dakika içinde bitkin düşürebilir ve bu da harcanan zaman başına kazanılan kaloriden beş kat daha fazla getiri elde edilmesini sağlayabilir.

Daha hızlı avları avlarken, insanlar saatlerce sabit bir tempoda koşma ve terleyerek serin kalma gibi alışılmadık yeteneklerine güvenebilirler. Yetenekli bir iz sürücü, daha hızlı koşan avı, aralıksız bir depar atışı, aşırı ısınma, bitkinlik ve sonunda çökme döngüsüne girmeye zorlayabilir ve ardından mızrak veya sopayla yapılan bir darbeyle hayvanın işini bitirebilir.

Avcılar ayrıca daha hızlı avların kar, kayalık arazi, yumuşak kum veya ıslak zemin nedeniyle dezavantaj yaratabileceği durumlarda yavaş koşmayı da kullanıyor. Sudanlı avcılar, hayvanlar yağmurun yumuşattığı zemin nedeniyle yavaşladığında, gün boyu zürafa peşinde koşuyor. Ojibwe avcıları, derin sulara batarak bitkin düşen geyiği kovalamak için kar ayakkabısı giyiyordu.

Seattle Pasifik Üniversitesi’nden biyolojik antropolog Cara Wall-Scheffler, yeni makaleyi çok sayıda yeni örnek eklediği için övüyor. Ancak Scheffler, çalışmanın kendi bulgularının, takip avcılığının nadir olduğunu ve diğer yöntemlerin tarihsel kayıtlarda daha yaygın olduğunu doğruladığını belirtiyor. Scheffler ayrıca bu tekniğin insan evriminde önemli bir güç olduğundan şüphe ediyor. “Seçilim her gün, her yerde daha güçlü ve dayanıklılık koşusu kesinlikle her gün yaşanan bir olay değil. Bu makale aslında bunun ne kadar sıra dışı olduğunu kanıtlıyor.”

Diğerleri, geleneksel toplumların ara sıra uyguladığı davranışların, insan atalarının milyonlarca yıl önce neler yapmış olabileceği konusunda güvenilir bir rehber sunduğuna şüpheyle yaklaşıyor. Afrika’da insanın evrimi üzerine kapsamlı araştırmalar yapan Case Western Reserve Üniversitesi’nden paleoantropolog Scott Simpson, insan özelliklerinin evrimini dayanıklılık koşusuyla ilişkilendirmenin “tam bir hikaye haline gelebileceğini” söylüyor. “Belki dayanıklılık koşusu bu karışımın bir parçasıydı, ama bunun büyük bir parçası olduğundan şüpheliyim.”

Yeni makalenin yazarları, dayanıklılık koşusunun toplu avlanma, tuzaklar ve kapanlar, sessiz takip ve pusu gibi diğer tekniklerin yanı sıra avcının ok kılıfındaki oklardan yalnızca birini temsil ettiğini kabul ediyor. Ancak Paleolitik koşucular tam zamanlı maratonculardan ziyade hafta sonu savaşçılarına benzeseler bile bunun hala yararlı bir beceri olduğunu söylüyorlar.

Morin, “Eğer tek bir yönteme bağlı kalırsanız açlıktan ölürdünüz” diyor.

Science Advances. 13 Mayıs 2024.

Makale: Morin, E., Winterhalder, B. (2024).

 

Bu yazı hakkında yorum bulunamamıştır. İlk yorumu siz ekleyebilirsiniz >