Soyu tükenmiş Ediacaran fosillerinin izleri: Dickinsonia (ortada) ve daha küçük çapa şeklindeki Parvancorina (solda), Güney Avustralya’daki Nilpena Ediakara Ulusal Parkı’ndaki kumtaşı içinde. C: Scott Evans

Yaklaşık 550 milyon yıl önceki Ediyakaran döneminin zirvesi, Dünya okyanuslarındaki yaşam için bir sıçrama dönemiydi. Tüy şeklindeki petalonamidler sudaki besinleri emiyordu, sümüklüböcek benzeri Kimberella mikrobiyal yüzeylerden besleniyordu ve denizanasının ataları ortaya çıkmaya başlamıştı.

Ancak daha sonra Dünya’daki yaşamın yüzde 80’i fosil kayıtlarında hiçbir iz bırakmadan yok oldu.

Şimdi ise yeni bir çalışma, bu kayıp fosillerin Dünya’daki bilinen en eski kitlesel yok oluş olayına işaret ettiğini öne sürüyor.

Büyük, karmaşık hayvanlardan oluşan bu ilk topluluklar, oksijendeki keskin bir küresel düşüşle ölmüştü. Bu, insan faaliyetleri tarafından tehdit edilen modern okyanus ekosistemleri için etkileri olabilecek bir bulgu.

Virginia Tech’te doktora sonrası araştırmacı olan çalışmanın baş yazarı Scott Evans, “Bu, hayvanların fosil kayıtlarındaki bilinen en eski büyük yok oluş olayını temsil ediyor. İklim değişikliğiyle bağlantılı olması nedeniyle tüm büyük kitlesel yok oluşlarla tutarlı.” diyor.

Hayvanlar en az beş kez kitlesel yok oluş olayının evrimsel potasından geçti. Birçok deniz organizmasını öldüren Ordovisiyen-Silüriyen ve Devoniyen yok oluşları (sırasıyla 440 milyon ve 365 milyon yıl önce) gerçekleşmişti. Ardından, okyanus omurgalılarını ve kara hayvanlarını etkileyen Permiyen-Triyas (“Büyük Ölüm” olarak da bilinir) ve Triyas-Jura yok oluşları (sırasıyla 250 milyon ve 210 milyon yıl önce) gerçekleşti.

En son kitlesel yok oluş ise, yaklaşık 66 milyon yıl önce, Kretase döneminin sonunda, kuş olmayan dinozorlar da dahil olmak üzere bitki ve hayvanların yaklaşık yüzde 75’ini yok etti.

Bu listeye bir kitlesel yok oluş olayının daha eklenip eklenmeyeceği bir süredir paleontologlar arasında açık bir soruydu. Bilim insanları, 550 milyon yıl önce fosil çeşitliliğindeki ani düşüşü uzun zamandır biliyorlardı, ancak bunun ani bir kitlesel yok oluş olayından kaynaklanıp kaynaklanmadığı net değildi.

Güney Avustralya’daki Nilpena Ediakara Ulusal Parkı’ndan soyu tükenmiş Ediacaran fosilleri Dickinsonia’nın izleri. C: Scott Evans

Muhtemel bir açıklama, erken trilobitlerin – zırhlı ve genellikle miğfer başlı deniz eklembacaklıları – Ediyakaran faunasıyla rekabet etmeye başlaması ve ikincisinin yok olmasına neden olması olabilir. Bir başka olası açıklama da Ediyakaran faunasının yaşadığı, ancak Ediyakaran fosillerini korumak için gerekli koşulların ancak 550 milyon yıl öncesine kadar var olduğu.

Evans, “İnsanlar bu zamanda biyota’da bir değişiklik olduğunu fark ettiler. Ancak nedenlerin ne olabileceğine dair önemli sorular vardı.” diyor.

Bu soruları cevaplamak için Evans ve meslektaşları, diğer araştırmacıların daha önce bilimsel literatürde tanımladığı Ediyakaran fosillerinin bir veritabanını derlediler ve her bir veriyi coğrafi konum, vücut büyüklüğü ve beslenme modu gibi faktörlere göre sıraladılar.

Ekip, 550 milyon yıl önce yaşamış 70 hayvan cinsini katalogladı ve bu cinslerden sadece 14’ünün 10 milyon yıl sonra hala yaşadığını buldu. Fosilleri korumak için gerekli koşullarda önemli bir değişiklik fark etmediler ve Ediyakaran hayvanlarının trilobitler gibi erken Kambriyen hayvanlarıyla rekabet nedeniyle öldüklerini düşündürecek beslenme biçimlerindeki türden farklılıkları bulamadılar.

Ancak hayatta kalan organizmalar arasında bir ortak nokta vardı: Hacme göre yüksek yüzey alanına sahip vücut planları, hayvanların düşük oksijen koşullarıyla başa çıkmasına yardımcı olmuş olabilir. Bu gözlem, 550 milyon yıl önce oksijendeki düşüşün jeokimyasal kanıtlarıyla birleştiğinde, Ediyakaran’ın okyanustaki düşük oksijen mevcudiyetinin neden olduğu kitlesel bir yok olma olayıyla sonuçlanmış olabileceğini düşündürüyor.

Araştırmacılar bulgularını Proceedings of the National Academy of Sciences dergisinde yayımladılar.

Virginia Tech’te jeobiyoloji profesörü olan çalışmanın ortak yazarı Shuhai Xiao, “Seçicilik modelini inceledik – neyin nesli tükendi, neyin hayatta kaldı ve neyin yok oluştan sonra gelişti. Düşük oksijen seviyeleriyle baş edemeyen organizmaların seçici bir şekilde elendiği ortaya çıktı.” diyor.

Ediyakaran’ın son yıllarında oksijen seviyelerinin neden düştüğü bir sır olarak kalıyor. Evans, okyanustaki besin seviyelerindeki değişiklikler gibi daha az dramatik açıklamalar gibi, volkanik patlamalar, tektonik plaka hareketleri ve asteroit etkilerinin tümünün olasılık olduğunu söylüyor.

Nasıl gerçekleştiğine bakılmaksızın, bu kitlesel yok oluş muhtemelen Dünya’daki yaşamın daha sonraki evrimini etkiledi ve hayvan yaşamının nasıl başladığını inceleyen bilim insanları için önemli çıkarımları olabilir.

Evans, “Ediyakaran hayvanları oldukça tuhaf – çoğu bildiğimiz hayvanlara hiç benzemiyor. Bu yok oluş olayından sonra, günümüzdekilere giderek daha fazla benzeyen hayvanlar görmeye başlıyoruz. Bu erken olay, daha modern hayvanların yolunu açmış olabilir.” diyor.

Makale: Evans, S. D., Tu, C., Rizzo, A., Surprenant, R. L., Boan, P. C., McCandless, H., … & Droser, M. L. (2022).

Bu yazı hakkında yorum bulunamamıştır. İlk yorumu siz ekleyebilirsiniz >