Blog
Primat seslerinde homurtudan çok daha fazlası var
| Kategori: Arkeoloji ve Sanat Haberleri | Yorum: 0 yorumPrimat seslerinde homurtudan çok daha fazlası var...
İnsan harici primatlar birbirlerine karşı kesinlikle anlamsız sesler çıkarmaktan çok daha fazlasını yapıyorlar, fakat bu iletişimin bir sınırı var mıdır?
Şempanzeler tehlikeye karşı birbirlerini uyarmak için alarm sesleri kullanır.
Bir şempanze, Uganda’daki yemyeşil Budongo Ormanı’nda bir patikada gezinirken, ölümcül bir Gabon engereği görür. Şempanzelerin bu gibi durumlar için uyarı alarm sesleri vardır: diğerlerini potansiyel tehlikeye karşı uyaran yumuşak bir “hoo” hırıltısı gibi. Fakat, eğer grup arkadaşları bu tehlikeden habersizse bunun her hangi bir anlamı yoktur. Peki o ne yapar ?
Bu, Max Planck Evrimsel Antropoloji Enstitüsünün bir primatologu olan Catherine Crockford ve meslektaşları için cevap vermeye hevesli oldukları bir sorudur. Onlar tel örgü ve alçıdan yapılmış bir sahte engereği şempanzenin yoluna koydular. Şempanzeyi oyuncak bir yılanla şaşırtmaya çalışılan aptalca bir şaka gibi geliyor. Fakat araştırmacılar oldukça zor bir soruya cevap bulmaya çalışıyorlardı: şempanze söylediklerinin ne kadarını kasıtlı olarak söylüyor.
2012’de yayınlanan bulguları, York Üniversitesi’nden psikolog Katie Slocombe ve meslektaşları tarafından yapılan 2013’teki bir takip çalışmasının bulguları ile birlikte, insanları primat akrabalarımızda benzersiz yapan şeylerle ilgili uzun zamandır devam eden varsayımlara itiraz ettiler.
Araştırmacılar insan dışı primatların ulaşabileceği iletişim derinliğini ortaya çıkarmak için on yıllar harcadılar. Düşündüğümüz gibi kelimeleri varmı ? Dilbilgisi varmı? Dil, insan olarak kimliğimizin ayrılmaz bir parçası olduğu için bu sorular insan olmanın ne anlam taşıdığı anlamına gelir. Halk, her kedi miyavlamasını ve köpek havlamasını anlamaya yöneltirken, bilim adamları geleneksel olarak çok daha muhafazakâr bir yaklaşım benimsemiş ve en az bilişsel açıklamaları destekleyerek hayvanların seslerinin istemsiz ve duygusal olduğunu varsaymışlardır. Slocombe, “Hayvan bilincinin çalışması ciddiye alınacaksa, muhafazakarlık çok önemlidir” demiştir.
Bizler primatların beyinlerinin içini (en azından pratik ve etik açıdan zorluk çekmeden) göremeyiz, ya da primatlara bu sesleri neden çardıklarını ve ya ne anlama geldiklerini soramayız. Dolayısıyla primat-iletişim araştırmacıları, primatların zihninde olup biteni anlayabilmek için daha akıllıca çalışmalar yapmaya zorlanmışlardır.
1960’larda, vervet maymunlarının (doğu Afrika’ya özgü primat bir türün) her biri farklı bir yırtıcı türü olan leopar, kartal ve yılanla bağlantılı birkaç alarm çağrısı olduğu zaten biliniyordu. Maymunlar ayrıca her bir yırtıcı için ayrı bir davranış gösterirler: bir leopar olduğunda ağaçlara çıkarken, kartallar olduğunda ters tepki verirler ve bir yılan olduğunda vervet maymunları arka bacaklarının üzerinde durur ve zemini tararlar. Ancak vervetlerin alarm çağrılarının bu davranışlarını kolaylaştırıp kolaylaştırmadığı bilinmiyor. Bu seslendirme aslında fiili olarak “Leoplar”, “kartal” ve “yılan” kelimeleri gibi işitiliyormu yani onları dinleyenler için bir anlam taşıyor mu? Veya anlamsız duygusal patlamala mı, sadece bu iç avci maymunlara farklı göründüğünden farklı duygular uyandırıyorlar mı?
On yıldan uzun süredir çoğu zaman araştırmacılar, hayvan bilinciyle ilgili muhafazakarlık ve şüphecilik geleneğini göz önüne alarak bunu kabul ettiler. Vervetlerin spesifik avcı davranışlarını alarm çağrısı yerine yırtıcıların varlığına bağladılar.
Ardından 1980’de yapılan bir çalışmaya katıldı: Hayvan davranışçıları Robert Seyfarth, Dorothy Cheney ve Rockefeller Üniversitesi’ndeki Peter Marler, konuşmacıları görme uzaklığına yerleştirdiler ve vervet maymunları birliğine farklı alarm çağrıları yayınladılar. Maymunların, farklı çağrılara karşı yırtıcıya spesifik reaksiyonları vardı; bununla birlikte etrafında gerçek bir yırtıcı yoktu. Açıkça, çağrının kendisine tepki veriyorlardı.
Bu çalışma alanda bir devrim yarattı. Ozamandan bu yana deneyler onaltı primat türü üzerinde yırtıcılar, gıdalar ve sosyal olaylarla ilgili olarak yapıldı. Ancak bu bulgular hala çağrıların onları duyanlara anlam ifade etmediğini anlamıyor. Bir leoparın alarm çağrısını duyduğunda keskin dişleri ve pençeleri ile donanmış korkunç bir leopar olduğunu düşünüyor mu koşup bir ağacın kovuğuna saklanıyor mu? Veya basitçe çağrının özel sesi belirli bir sinir sistemini mi tetikliyor ?
1999 yılında Seyfarth ve Cheney, St. Andrews Üniversitesi’nden psikolog Klaus Zuberbühler (ayrıca Crokford, Slocombe ve şempanze araştırmaları hakkında çalıştılar) ile birlikte bu soruyu vervetlere benzer bir alarm sistemi ile Batı Afrika’nın doğusundaki ormanda yaşayan bir primat olan Diana maymunlarıyla yanıtladılar. Bu maymun kısa sürede giderek daha fazla alarm sesi duyduğunda çağrılara alıştı ve tepki vermeyi durdurdu. Fakat maymunlar aslında ne yapıyor: çağrı sesimi yoksa bir leopar fikri mi?
Araştırmacılar önce Diana maymunlarını bir leopar alarmına alıştırdılar, sonrada gerçek bir leopar homurtularına maymunların nasıl tepki verdiğini izlediler. Maymunlar leopar sesine oldukça yüksek tepki verdiler. Ayrıca araştırmacılar leopar sesi yerine kartal sesi verdiler, bu durumda maymunlar leopar sesine karşı tepkiye vermeye alışık olmalarına rağmen kartal sesinede yüksek tepki gösterdiler. Buna en iyi yorum leopar alarmının “leopar” anlamına gelmesidir. Bir maymun bu çağrıyı duyduğunda bir leopar olduğunu düşünür ve bir ağaca koşar. Kısa sürede daha fazla alarm duyduğunda bu düşünce daha az proaktif olmaya başlar ve gereçek bir leopar sesi bile artık bir tehdit oluşturmaz. Fakat kartallara karşı hassastırlar çünki maymunlar bu iki yırtıcıyı ayrı ayrı tehdit olarak düşünürler.
Vervet’ler, Diana maymunları ve diğer primat türleri için seslerin kendilerini duyanlara anlam taşıdıkları açıktır. Bir zamanlar insan iletiimine özgü olduğu düşünüşen bir özelliktir. Yakın zamana kadar, tüm bu sonuçarın hepsi insan benzeri iletişimin, belki de insan diline evrimin öncülüğünün bie açık bir delili olarak yorumlandı. Bununla birlikte, son on yılda, Cheney ve Seyfarth gibi araştırmacılar, primat iletişimi ve insan dili arasındaki olası tüm farklılıkları belirterek, biraz geri çekildi. Örneğin, maymunların alarm çağrılarını yorumlamak için kullandıkları zihinsel süreçler, insanların kelimeleri nasıl yorumladığından daha basit olabilir. Belki de bu araştırmacılar, maymun seslendirmelerini kelimelere benzer olarak düşünmenin çok küstah olduğu konusunda dikkatli olmaktadır.
İnsan dilinin diğer bir önemli özelliği, genellikle kasıtlı olmasıdır: Konuşmacı, alıcıya bir şeyler iletmek arzusundadır. Ciddi olarak maymun seslerinin dinleyiciler için anlam talıdıklar gerçeği, seslerin çıkaranların zihninde olup bitenler hakkında bir şey söylemez. Ne denmek istendiğini anlamışlar mı ve dili bizim kullanma şeklimize benzer mi kullanıyorlar? Ya da sesler daha çok insan çığlığı veya kahkaha gibi mi ? Dinleyiciler için potansiyel olarak anlamlı, bir çığlıktan tehlikenin varlığını çıkarabiliriz değil mi ?
Bu sorunun üstesinden gelmek birinin düşünebileceğinden daha karmaşıktır. Örneğin bir çok hayvan hatta tavuklar bile “izleyici etkileri” gösterir yani, diğerleri yakınsa daha çok benzerler. Ancak bu, yalnızca kasıtlı iletişim için yeterli kanıt olarak görülmemektedir. Çünkü başkalarının varlığı sesleirn duygusal durumunu değiştirip onları dah aheyecanlı hale getirmesi ve bu nedenle daha fazla ses çıkarması muhtemeldir. Kasıtlı iletişimin gerçek kanıtı, bir konuşanın yalnızca başkalarının kulak misafiri olup olmadığı ile dinleyicilerin ilgili bilgilerin farkında olup olmadığına bağlı olarak sesli davranışlarını değiştirdiğini göstermesini gerektirir.
Yakın zamana kadar, primatlarda kasıtlı sesli iletişim için bu tür kanıtlar zayıftı-örneğin, bebeğin gıdayı gördüğünden daha farkında olmadığı zaman, makaklı annelerin bebeklerini yiyecek hakkında çağırma olasılığı daha yüksek değildir. Ancak soru bir maymunla doğrudan test edilmemişti.
Bu, Crockford, Max Planck Enstitüsü primatologu Roman Wittig ve meslektaşları tarafından gerçekleştirilen 2012 yılan araştırmasına geri döndürür.
Araştırmacılar yakınlarındayken, sahte yılanın yerini bulmak için iki veya daha fazla şimenin bulunmasını beklediler, kimin fark ettiğini ve kimi görmediğini gördüler. Öldürmeyi fark eden şempanzelerin, diğer şempanzeler tehdidi kaçırması durumunda “hoo” çağrısı yapmalarının anlamlı derecede yüksek olduğunu bulmuşlardır. Muhtemelen dinleyicilerin veya dinleyicilerin önceki çağrıların tehdidinin varlığını çıkardıklarını varsayarak, bölgede daha önce uzak bir şempanze “kuyrukları” duymuş olsalar aramak olasılığı daha azdı. Görünüşe göre, arayanlar kasıtlı olarak dinleyicileri potansiyel tehlike konusunda bilgilendirmeye çalışıyorlar. Ayrıca şempanzeler, güçlü bir toplumsal bağa sahip oldukları dinleyicilere daha fazla çağrı yaptı; yakın arkadaşlarının veya yakınlarının tehdidin farkında olmasını sağlamak için daha fazla motive olmuş görünüyorlar.
Ayak kolunun yükseltilmesi veya ayağının kesilmesi gibi şempanze hareketleri, önceden bilinçli olarak kullanılmak üzere düşünülmüştü (örneğin, bir başkasının dikkatini çekmek için). Ancak, engerek çalışması bir seslendirme konusundaki niyetli olduğunun ilk güçlü kanıtını sağlamıştır. Dolayısıyla bu çalışma Seyfarth ve Cheney’den övgü alan, geleneksel anti niyetli görüşe destek veren, büyük bir sıçrama yaptı. Sonra Slocombe ve meslektaşları fikri daha da ileri götürdü.
Slocombe ve arkadaşları, Hollanda’daki Utrecht Üniversitesi’nden bir ekolojist olan Anne Marijke Schel’in kurşun yazarı da dahil olmak üzere 2013’teki takip çalışmasında şempanzeleri bir model yılanla sunarak yol boyunca yürüdüklerine şaşırdılar. Bu deneyde, araştırmacılar şempanzelerin davranışlarını daha derinlemesine inceledi. “Sızlanan” bir şempanze, eşinin yılan arasında seyirciye bakıp eşinin görüp görmediğini kontrol eder ve ortak potansiyel tehlikenin farkına varırlar. Bu henüz bilinçlilik için daha fazla kanıttı.
Crockford, bu araştırma hattının bitmediğini söylüyor; çalışmaların çoğaltılması ve onları sağlamlaştırmak için farklı koşullar altında test edilmesi gerekiyor. “Sonuçları tekrarlamak iyi bilimsel uygulamaların temelini oluşturuyor. Yapılması gereken daha çok iş var “dedi. Ekibi zaten diğer primat türlerini aynı şekilde test etmeye başladı.
Bazı primat seslendirmelerinde güçlü niyet ve anlamlılık kanıtı olduğu açıkken, kilit soru şudur: İlkellerin, insan dili içerisinde mevcut karmaşık dilbilgisi ve sözdizimi sistemleri gibi bir şeyi var mı?
Bazı primat türleri temel bir dilbilgisi gösterir: Campbell’in maymunları (Diana maymunlarıyla yakından alakalı bir tür), alarm çağrılarının aciliyet ve özgüllüğünü, ayrı aramalarla birleştirerek veya bir sonek ekleyerek değiştirebilir. Bu türde “krak” leopar, “patlama” dalların düşmesi gibi rahatsızlıklar içindir; “Boom-boom-krak” uzak bir leopar anlamına gelir (derhal kaçması gerekmez, göz kulak olunur) ve “krak-oo” genel bir uyarı çağrısıdır. Fakat bu, insan dilinin karmaşıklığına hiçbir yerde yoktur.
Kuyruksuz maymunlar kuyruklu maymunlardan daha akıllıdır ve iletişimleri daha akışkan olma eğilimindedir; örneğin birçok farklı bağlamda aynı seslendirme kullanırlar. Bu maymunları çalışma konuları ilginç kılar, ancak aynı zamanda araştırmacıların seslendirme önemlerini belirlemek daha zor olduğu anlamına gelir.
Tutsak olan bazı maymunlar işaret dili veya leksigram adı verilen basılı semboller kullanarak iletişim kurmak üzere eğitilmiştir. En etkileyici örnek lowa daki Des Moines’de bulunan İpek Bilim ve Koruma Girişimi yaşayan bonobo Kanzi’dir. Kanzi lejigramları büyük bir tahtaya işaret ederek, Sue Savage-Rumbaugh tarafından eğitilerek ve lezigram eğitimli evlat edinen annesi Matata’yı izleyerek iletişim kurmayı öğrendi. Kanzi ayrıca bazı sözlü İngilizceyi anlar ve daha önce birlikte “Perrier su” ve “jöle” kelimesine maruz kalmadan “Periyodan suya jöle yapıştırınmı?” Gibi oldukça karmaşık taleplerde bulunabilir.
Bazı araştırmacılar, Kanzi gibi dil eğitilmiş maymunların, insanlarla bilgi alışverişinde bulunmak için gerçek bir arzudan ziyade tamamen ödüller tarafından motive edildiğini savunuyorlar (sadece Kanzi’nin iletişimindeki küçük bir azınlık yorum – en çok bir şey, genellikle toplumsal oyun talebi) maymunlar dilin iletişimsel doğasını anlarlar mıdır. Her iki durumda da, Kanzi’nin dil üretimi ortalama bir insana kıyasla palecek. Dil eğitilmiş diğer maymunlar gibi, sadece birkaç simgeden oluşan “cümleler” üretiyor: “Gıdıklamak ya da top oynamak ister misiniz?” Mesajı vermek yerine, “gıdıklamak topu” gibi bir şey ifade edebilir. Ve Kanzi bunları üretir. Sembolleri görünüşte rastgele bir sırayla. Bir insan deneycisinin söylediği cümleleri duyduğunda “suyu jöle içine dökün” ve “jöle suyun içine dökün” arasındaki farkı anlasa da, kendi sözlüğünde sözcük sırasının önemini kavrayamaz gibi görünüyor kullanımı.
Fakat maymunlar, sözdizimsel kuralları öğrenme yeteneğinden yoksundurlar ya da insan dili için kesilmediği için mi? Gibbon şarkısı, maymun doğal iletişim sisteminde sözdizimi örneği sağlayabilir. Gibbons (maymun evrim ağacının tabanındaki küçük Güneydoğu Asya ağacı koşucuları) “şarkı unsurları” adı verilen hecelerden karmaşık “şarkılar” üretirler. Birçok maymun potansiyel yırtıcılar hakkında tek bir heceli arama ile bilgi aktarırken, gibbons bunu şarkı unsurlarını dizilere dizerek yapar. Gibbon şarkısında, insan dilinde olduğu gibi, tek bir hece çok fazla anlam iletmek için yeterli değildir; bu hecelerin birbirine bağlanma biçiminden kaynaklanır. Şu anda, ne kadar kompleks veya basit türde bir şarkı var gerçekten hiçbir fikrim yok, ancak bunun insan dili gibi bir şey olduğunu varsaymamız için hiçbir sebep yok.
Belki de insan dilini ayıran bizim dilbilgisi ve sözdizim sistemlerimizdir. Fakat bizi benzersiz kılan ilk özellikler bu değil. İnsanlık dışı primatların sınırlı iletişim yetenekleri ile ilgili varsayımlar defalarca devrildi. Slocombe’nin belirttiği gibi, “kanıt bulunmaması, yeteneksizlik anlamına gelmez”, çünkü çalışmalar, karmaşık primat gramerlerinin ortaya çıkmadığı anlamına gelmediği anlamına gelmez. Primatların kendi arasında iletişim kurdukları sırada keşfedilecek ip uçlarını kim biliyor –özellikle maymunlarda sesli iletişim hala iyi anlaşılmamışken.
Çeviren: Uğur Başdaş
Kaynak: sapiens-www.evrimselantropoloji.org
RSS
Bu yazı hakkında yorum bulunamamıştır. İlk yorumu siz ekleyebilirsiniz >