Aspendos Antik Kenti su kemerlerinden günümüze ulaşan kalıntılar. (C: Sinan Doğan/Flickr)

Tüm Roma icatlarını düşündüğünüzde, muhtemelen Roma su kemerleri ilk akla gelen örneklerden biri olur. Peki ama suyu büyük mesafeler boyunca başarıyla taşıyan bu büyük yapıları Romalılar nasıl yaptılar?

Romalılar bizim için şimdiye kadar neler yaptı?

Roma su kemerleri, çeşitli kaynaklardan alınan temiz suyu büyük, kalabalık alanlara taşımak için tasarlanmış kanallardı. Yaratıldıkları dönem göz önüne alındığında, bu yapılar kendilerinden önce geliştirilen hiçbir şeye benzemeyen inanılmaz bir mühendislik başarısını temsil ediyor. Benzer teknolojiler daha önce Pers, Mısır ve Hint uygarlıkları tarafından geliştirildi, ancak Romalılar bu uygulamaları temel alarak çeşitli bölgeleri geçen karmaşık kanal ağları geliştirdiler. Bu kadar verimli ve sağlam yapılar yaratabilme yetenekleri, Avrupa, Kuzey Afrika ve Yakın Doğu’da bugün bile pek çok su kemerinin görülebilmesiyle kanıtlanıyor.

Peki inşaat araçlarının ve kaynaklarının sınırlı olduğu bir dönemde bu devasa projeler nasıl hayata geçirildi?

Su kemerlerinin ilk ve en önemli özelliği, tasarımlarında yerçekimi etkilerinin yer alması. Romalı mühendisler araziyi göz önünde bulundurarak ve kanalların açısının nasıl belirleneceğini planlayarak uzun zaman harcadılar. Bu önemsiz gibi görünse de hareket eden suyun hızı, hem kalitesi hem de yapıların hayatta kalması açısından hayati önem taşıdığından son derece önemliydi.

Su çok hızlı hareket ederse taşları aşındırırdı, ancak çok yavaş hareket ederse de durgunlaşabilir ve dolayısıyla içilemez hale gelebilirdi. Su kemerleriyle kente taşınan su, içme amaçlı kullanılmasının yanı sıra sulama, çeşme ve hamamların ihtiyacını karşılamada da kullanılıyordu.

Segovia, İspanya. C: Pixabay

Kullanılan aletler

Romalılar arazinin eğimini ölçmek için groma, dioptra ve chorobate adı verilen aletler kullandılar. Bu araçlar, mühendislerin büyük ölçekli yapıları planlamasına olanak sağlamak açısından çok önemliydi. Hizalama için kullanılan groma, bir desteğe dik açılarla monte edilmiş yatay çapraz parçalarla yaklaşık 1,5 metre uzunluğunda bir direkten oluşuyordu. Her çapraz parçanın üzerinde düz çizgilerin ve dik açıların araştırılmasına yardımcı olan bir çekül asılıydı.

Bir diğer araç, açıları ölçmek ve ayarlamak için kullanılan dioptraydı. Üç ayaklı bir taban üzerinde oturuyordu ve yatay veya dikey yönde hareket ettirmek için dişliler ve dönen plaka vidaları kullanılıyordu.

Chorobate ise su kemerleri inşa etmek için en önemli araçlardan biriydi. Yaklaşık 6 metre uzunluğundaki ahşap kirişin her iki ucunda bacaklarla desteklendiği bir tür “su terazisi” görevi görüyorlardı ve bir yüzeyin eğimini belirtmek için iki çekül bulunuyordu. Bacak kısımlarında, çekül hattının konumuna karşılık gelen çentikler oyulmuştu. Çizgiler her iki tarafta eşleşiyorsa, chorobate düzdü.

Yeraltı

Bir su kemerini düşündüğümüzde muhtemelen aklımıza vadiler boyunca uzanan köprülere benzeyen büyük taş çerçeveler gelir, ancak bu, genel yapının yalnızca bir kısmı. Su kemerinin büyük bir kısmı aslında yerin altında gizliydi; burada boru sistemleri bu köprüleri göllere veya diğer su kaynaklarına bağlıyordu. Bu yöntem, kanalları erozyondan korumak ve çevredeki peyzajın nispeten bozulmamasını sağlamak için kullanılıyordu.

Bu, genellikle gece ve gündüz vardiyaları halinde çalışarak toprağı kazıyan işçi ekipleri aracılığıyla başarılırdı. Delikler, su geçirmelerini ve sızıntıları önlemek için kil ile kaplanıyordu; bu, suyun çevredeki dağlardan ve yamaçlardan istenilen yere, bazen 80 veya daha fazla kilometre uzağa akmasına izin veriyordu. Yalnızca Roma’da, yaklaşık 92 km uzaktaki kaynaklardan su sağlayan yaklaşık 11 su kemeri sistemi vardı.

Su, bir şehir veya kasabaya ulaştığında, diğer kalelere ve oradan daha fazlasına yönlendirmek için kurşundan yapılmış ikincil borulara sahip olan castellum adı verilen tanklarda depolanıyordu. Çeşmelere, hamamlara ve hatta özel konutlara giden su, bu şekilde bir şehre dağıtılabiliyordu.

Dayanıklı malzemeler

Su kemerleri çok eski olmasına rağmen bazıları günümüzde hala çalışıyor. MÖ 19’da Agrippa tarafından yaptırılan Aqua Virgo, hâlâ Roma’nın Trevi Çeşmesi’ne su sağlıyor. Bu kadar uzun süre ayakta kalabilmelerinin ve çalışabilmelerinin nedeni, onları tasarlayan mühendislikle ve aynı zamanda yapıldıkları malzemelerle de ilgili. Romalılar su kemerlerini taş, tuğla ve hatta volkanik tüf (pozzolana) karışımından yaptılar.

Bu yapı iskeletleri, günümüzde kullanılanlara benzer şekilde ahşap iskeleler kullanılarak bu malzemelerle inşa edildi. Süreç zahmetliydi ve tamamlanması yıllar alabilirdi. Taşları hareket ettirmek ve kazma, döşeme gibi ağır işleri yapmak için köleler kullanılıyordu.

Su kemeri tamamlandıktan sonra onları denetlemek için özel görevliler bulunuyordu. Bir şeyler ters giderse (ki çoğu zaman öyle oluyordu) onarımları üstlenmek üzere köle ekipleri görevlendiriliyordu. Ancak imparatorluk genişlemeye devam ettikçe bunları ve diğer projeleri desteklemek için gereken köle sayısını bulmak zorlaştı ve bu da sonuçta imparatorluğun gerilemesine katkıda bulundu.

IFLScience. 28 Ağustos 2023.

Bu yazı hakkında yorum bulunamamıştır. İlk yorumu siz ekleyebilirsiniz >