Blog
Geçmiþten Günümüze 5 Farklý Mumyalama Çeþidi
| Kategori: Arkeoloji ve Sanat Haberleri | Yorum: 0 yorumGeçmiþten Günümüze 5 Farklý Mumyalama Çeþidi
By Erman Ertugrul on 17 Þubat 2016
Günümüzde mumyalar Antik Mýsýr ile özdeþleþmiþ olsa da, aslýnda tüm dünyada farklý kültürler cesetlerin bozulmamasý için birçok farklý yöntemler kullanýldý.
Ýþte daha önce duymamýþ olabileceðiniz örnekler de dahil dünyadaki mumyalardan birkaçý.
1-Bataklýk Mumyalarý
Tollund Adamý olarak bilinen bu ölü Danimarka’da bir bataklýkta bulundu.
Binlerce yýl önce Ýrlanda ve Avrupa’nýn çeþitli bölgelerindeki bataklýklara atýlan ölüler, bu bataklýklarda son derece iyi þekilde korunarak günümüze kadar geldi. Bataklýklarda çok az oksijen olmasý, cesetleri çürüten bakterilerin gelmesini engelliyor ve cesetlerin çok uzun süre boyunca saðlam kalmalarýna yol açýyor.
En son Ýrlanda bataklýk mumyasý 2011 yýlýnda keþfedildi. En eski bataklýk mumyasý ise 4 bin yaþýnda, yani Mýsýr kralý Tutankamon’dan 500 yýl daha yaþlý.
2-Mýsýr Mumyalarý
Fotoðraf: Kennth Garrett, National Geographic Creative
Mýsýrlýlar genelde 70 gün süren bir süreçle mumyalanýyorlardý. Rahipler cesedin beynini sývýlaþtýrýyor ve burundan akýtýyordu. Tüm iç organlar çýkarýlýyor ve kalp dýþýnda hepsi ayrý þiþelere konuluyordu. Kalp yerinde býrakýlýyordu çünkü Mýsýrlýlar kalbin insanýn var oluþu ve aklý için esas olduðuna inanýyorlardý.
Ardýndan beden natron (doðal sodyum karbonat) denilen bir tür tuzla kurutuluyor ve yüzlerce metre beze sarýlýyordu. Artýk tamamen mumyalanan beden, kiþinin öteki dünyada ihtiyacý olabilecek yiyecek ve týlsýmlarýn resimleri veya modelleriyle birlikte mezara gömülüyordu.
Mýsýrlýlar mumyalanmýþ bedenin ruhun evi olduðuna inanýyorlardý. Ýnanýþa göre beden yok olursa ruh yolunu þaþýrýrdý.
3-Kendi Kendini Mumyalama
Bazýlarý ise cenazecilere güvenmeyip kendi kendini mumyalamayý seçiyordu.
Bu ölümcül ve korkunç uygulama Japonya, Çin ve Hindistan’daki Budist rahipler tarafýndan yapýlýyordu. Bazýlarý sonucun kendilerine özel güçler vereceðine inanýyordu, bazýlarý da bir gün gelip uykudan uyanýr gibi uyanacaklarýný düþünüyordu. Kendi kendine mumyalamayý seçen rahipler üç yýl boyunca sadece yemiþ ve tohumdan oluþan bir beslenme uyguluyor, ondan sonraki üç yýl boyunca da sadece aðaç kabuðu ve kök yiyorlardý. Amaç bedenlerindeki yaðýn tamamýný yok etmekti, böylece ölümden sonra bakterilere daha az yiyecek þey kalacaktý.
Bu beslenme biçimi Büyük Usta Budist Kûkai tarafýndan geliþtirilmiþti. 1962 yýlýndaHistory of Religions dergisinde yayýmlanan bir yazýya göre, tüm tahýllarý reddettiðine ve kendisini taþ bir maðarada mumyaladýðýna inanýlýyordu.
Rahipler daha sonra, sürekli kusmaya yol açarak bedende kalan sývýnýn tamamen tükenmesini saðlayan zehirli bir çay içiyorlardý. Bedenlerinde su olmamasý ve damarlarýnda dolaþan zehir de yine bakterinin ölümden sonra bedeni çürütmesini zorlaþtýracaktý.
Son yaklaþtýðýnda, yanlarýnda sadece bir hava borusu ve çýngýrakla mezara giriyorlardý. Meditasyon yapýyor, her gün çýngýraðý sallayarak dýþarýdakilere hâlâ yaþadýklarýný haber veriyorlardý. Çýngýraðýn sustuðu noktada hava borusu çýkarýlýyor ve mezar kapatýlýyordu.
Günümüzde, kendi kendini mumyalama Budist dini liderlerince onaylanmýyor. Ancak uygulama 12. yüzyýlda baþlamýþ olduðu için bilim insanlarý hâlâ bu mumyalardan bulmaya devam ediyor, en az 24 tanesi ortaya çýkarýlmýþ durumda. 2015 yýlýnda, kendi kendini mumyalamýþ bir Budist rahibin ölüsü Çin’deki bir Buda heykelinin içinde bulundu.
4-Dünyanýn En Eski Mumyalarý
Þili’deki Chinchorro mumyalarý dünyanýn bilinçli yapýlmýþ en eski mumyalarý. Chinchorrolar, þimdiki güney Peru ve kuzey Þili sahillerinde 9.000 yýl önce yaþamýþ olan balýkçý bir halktý.
En ünlü Chinchorro mezarlýðý Þili’de bulunuyor. Arica ve Cobija kentleri arasýndaki bu mezarlýkta “Siyah Mumyalar” olarak bilinen insan cesetleri binlerce yýl boyunca saklý kalmýþ. Siyah Mumyalar’a isimleri, bedenlerini kaplayan demir benzeri siyah manganez metali nedeniyle verilmiþ.
Chinchorro cenazeciler, Siyah Mumya yapmak için ölünün kafa, kol ve bacaklarýný kesip organlarýný ve etini çýkarýyor, kafatasýnda bir delik açarak beyni boþaltýyorlardý. Latin American Antiquity adlý dergide 1995 yýlýnda yayýmlanan bir araþtýrmaya göre, ölünün derisi týpký bir çorabý çýkarýp giyermiþ gibi sýyrýlýp sonra bedene yeniden geçiriliyordu. Ýþlem, kadavranýn kurumasý için göðüs boþluðuna sýcak kömür doldurularak bitiriliyordu.
Ardýndan bedeni çubuklar ve hayvan kýlýyla yeniden inþa ediyor ve beyaz kül kaplýyorlardý. En son bir dokunuþ olarak kafatasýna kýsa siyah bir tutam saç ekliyor ve bedeni manganez ile siyaha boyuyorlardý.
5-Günümüz Mumyalarý
Atalarýný köylerinin üst kesimlerindeki maðarasýna geri taþýyan bir aile. Papua Yeni Gine’de mumyalanmýþ aile üyeleri sýklýkla toplum içinde yer alýyor ve köydeki kutlamalara dahil ediliyor. [Fotoðraf: Ulla Lohmann, National Geographic Creative]
Yeni Gine’deki bazý köylüler günümüzde hala atalarýný mumyalýyor.
Ölüler bir kulübeye konularak iç organlar kuruyana kadar tütsüleniyor. Ardýndan, yapýsal bütünlüðün korunmasý için kýrmýzý kille kaplanýp ormanda bir tapýnaða götürülüyor. Cesetler kutlamalar sýrasýnda tapýnaktan getiriliyor ve yakýnlarý atalarýna danýþmak için mumyalarý ziyaret ediyor.
Papua Yeni Gine mumyalarý, ilk kez Ýngiliz kaþif Charles Higgins tarafýndan 1907 yýlýnda belgelenmiþti. 1950’lerde gezgin misyonerler bu uygulamayý engellemeye çalýþmýþlardý ama ölen saygýn atalarýn tütsülendiði köyler hâlâ var.
nationalgeographic
Arkeofili.com
RSS
Bu yazý hakkýnda yorum bulunamamýþtýr. Ýlk yorumu siz ekleyebilirsiniz >