Burdur’daki Sagalassos Antik Kenti’nde iskeletleri bulunan Roma ve Bizans döneminde yaşamış iki insanın yüzleri yeniden canlandırıldı. C: Sagalassos Archaeological Research Project – Bruno Vandermeulen & Danny Veys

Bu, Oscar Nilsson’u durdurmayı asla başaramayan bir an, arkeoloji ve sanatın iç içe geçtiği bir an.

Stockholm’deki stüdyosunda uzun zaman önce ölmüş bir insanın yüz yapısını yeniden inşa etmek için aylar harcadıktan sonra Nilsson, son silikon büstüne bir deri tabakası uygulamaya başlıyor. Kırışıklıklar ve gözenekler yaratmak için giderek daha ince iğneler kullanıyor, bir insan epidermisinin özünü yakalayan boyalar uyguluyor ve eserinin üzerine sonsuz küçüklükte kıllar batırıyor. Sonra göz kapaklarını açıyor.

Eski insanların üç boyutlu yüz rekonstrüksiyonlarında uzmanlaşmış eğitimli bir arkeolog ve heykeltıraş olan Nilsson, “Birdenbire bir yüze dönüşüyor. 20 yılı aşkın bir sürenin ardından, stüdyoda hala harika bir gün geçiriyorum.” diyor.

Nilsson yalnız değil: Yüz rekonstrüksiyonları geçmişe yaklaşmanın giderek daha popüler bir yolu haline geliyor. Ancak bir rekonstrüksiyon yaratmak sadece kil ve emin ellerden ibaret değil. Bu sanatı bilimin, bilimi de sanatın eşiğine getiren özenli bir süreç ve sonuçları nefesinizi kesebilir. İşte arkeologların insanlık tarihinin yüzlerini nasıl hayata döndürdüklerine dair bilgiler.

Geçmişteki Yüzleri Neden Yeniden Canlandırıyoruz?

Yüz rekonstrüksiyonu uygulaması düşündüğünüzden daha eski. Biyoarkeolojik araştırmacılardan oluşan bir ekibin yazdığı gibi, “bir kafatasını yeniden canlandırma fikri binlerce yıldır insan hikayesinin bir parçası oldu.” Yaklaşık 10.800 yıl önceki Neolitik Levant’ta ve yaklaşık 8.500 yıl önceki Geç Neolitik Anadolu’da, “kafatasları, toplumsal olarak uygun bir süre geçtikten sonra ortaya çıkarıldı, daha sonra alçı, kil ve pigmentlerle kaplandı ve ölü kişiye benzeyecek şekilde şekillendirildi ve boyandı.”

Modern yüz rekonstrüksiyonunun 19. yüzyıldaki babaları da benzer stratejiler kullandı, ancak yetenekli hekimlerin ve anatomistlerin bilgi ve uzmanlıklarını da eklediler. Bu insanlar, saygı duyulan ancak ölmüş kamusal figürleri kutlama ve romantikleştirme dürtüsüyle hareket ederek, heykelde görünüşlerini oluşturmadan önce ölmüş kişinin kemiklerini inceliyorlardı.

Bu heykellerden biri de efsanevi besteci Johann Sebastian Bach’tan başkası değildi. Alman anatomist Wilhelm His, 1894 yılında bir Alman kilisesinin bahçesinde bulunan insan kalıntılarının gerçekten Bach’a ait olup olmadığını belirlemek amacıyla bestecinin yüzünü yeniden inşa etmeye çalıştı. Anatomist bunu, 27 insan cesedinin yüzlerini inceleyerek elde ettiği ortalama yüz dokusu derinliğine ilişkin verileri kullanarak, doğrudan kafatasına kil uygulayarak yaptı. Ortaya çıkan yüz, Bach’ın mevcut portrelerine benziyordu ve tarihçilere iskeletin muhtemelen besteciye ait olduğu konusunda güvence verdi ve daha sonra gelecekteki çizimler ve Bach’ın Leipzig’de yeniden gömülmesi için temel oluşturdu.

Bu, insan yüzünün anatomisine ve her yüzü benzersiz kılan yüz derinliği ve doku oluşumundaki ince farklılıklara yönelik artan bir bilimsel ilgiyi tetikledi. Bu ilk anatomistler tarafından oluşturulan yüz dokusu kalınlığı verileri, Nilsson gibi yüz rekonstrüksiyonu uzmanları tarafından halen kullanılıyor.

 

Yüz Rekonstrüksiyonunun İlk Adımları

Üç boyutlu yüz rekonstrüksiyonuna başlamadan önce araştırmacılar, deneklerinin hayatı hakkında mümkün olduğunca çok bilgi toplamalı. Onlar kimdi? Nerede yaşadılar ve öldüler? Diyetleri, yaşam tarzları ve sağlıkları hakkında neler biliniyor? Günümüzde arkeolojik analiz alanındaki ilerlemeler, bir numunenin izotoplarını inceleyerek bireyler hakkında en sevdikleri yiyeceklerden yaşadıkları iklim türüne kadar her türlü bilgiyi saptamayı mümkün kılıyor.

Ve bu genellikle sadece başlangıç: Giderek artan sayıda yüz rekonstrüksiyonu artık DNA analizinden elde edilen kanıtları da içeriyor; bu da sadece bir kişinin soyunu değil, aynı zamanda muhtemel ten, saç ve göz rengini de belirleyebiliyor. Nilsson, “Antik DNA analizleri benim için dönüm noktası oldu.” diyor, çünkü bir zamanlar sanatçıya bırakılan rekonstrüksiyonun birçok yönünden tahminleri ortadan kaldırdı.

Bir bireyin cinsiyeti, etnik kökeni, kilosu ve ölüm yaşı gibi bilgiler, yüz derinliği ve diğer özellikleri hakkında bilgi verirken, kafatası da bir zamanlar dokunun kemiğe bağlandığı yerleri gösteren ince işaretlere sahip. Nilsson, “Bazen kasın tam olarak nereye bağlandığını görmek çok kolay, çünkü kafatasında stres izleri veya çıkıntılar bırakıyor” diyor. Tüm bu bilgiler, rekonstrüksiyon uzmanının neyi nereye yerleştireceğine karar vermesine yardımcı olarak tüyler ürpertici bir anatomik model ortaya çıkarıyor.

Arkeolojiden Sanata

Bir sonraki adım için, yüz anatomisinin tam olarak anlaşılması kilit önem taşıyor: Nilsson gibi heykel rekonstrüksiyon uzmanları, kıkırdak ve kas parçalarını tek tek kilden titizlikle şekillendiriyor ve her birini doğrudan deneklerinin kafatasının üç boyutlu baskılı bir kopyasının üzerine yerleştiriyor.

Üç boyutlu yüz rekonstrüksiyonu bilgisayar yardımıyla denenebilse de, Nilsson uygulamalı bir yaklaşımı tercih ediyor. “Kendimi bildim bileli yüzlerle ilgileniyorum.” diyor.

Eğitimli tahminlerin bir bileşimi yavaş yavaş bir insan kılığına bürünürken, rekonstrüksiyon uzmanı gözleri, ağızları ve cildi şekillendirmek için birey hakkında bilinenleri kullanarak rekreasyondan yoruma geçiyor. Örneğin, yaşlılıkta ölen birinin yüzüne kırışıklıklar ya da güneş lekeleri ekleyebilir ya da DNA araştırması sırasında keşfedilen hastalıklara dair kanıtlar ekleyebilir.

Nilsson, “İşimin genellikle iki aşamalı bir süreç olduğunu hissediyorum.” diyor. İlk olarak, işi tarafsız bir gözlemci gibi davranmak, adli arkeolojinin kurallarına uymak ve somut verilere bağlı kalmak. “Sonra da işi sanatçıya devrediyorum.” diyor.

Sonunda kil kaplı kafatası, bireyin kalıplanmış silikon büstü için temel olarak kullanılıyor. Hassas, ince boya ve titizlikle uygulanan saçlar rekonstrüsiyona hayat veriyor.

Bu tür rekonstrüksiyonların etiği, bilim camiasında tartışmalara yol açmaya devam ediyor. Sonuçta, bu tasvirlerin doğru olup olmadığını bilmenin bir yolu yok ve kopyalanan kişinin bu konuda söz hakkı yok. Bir de halkın tek bir yüze bakarak insanlık tarihi hakkında çok geniş sonuçlar çıkarmasının nasıl engelleneceği ikilemi var.

Fakat bu süreçte ortaya çıkan bazen tekinsiz yüzlere bakmanın başka bir yolu daha var. Her bir yüz rekonstrüksiyonu, zamanı çoktan geride kalmış bir birey üzerine düşünmek ve hatta ona saygı göstermek için bir fırsat. Rekonstrüksiyonlar, aksi takdirde sadece bir insan kemiği yığını olarak görünebilecek olana bir insanlık katmanı ekliyor.

National Geographic. 23 Ekim 2023.

 

Bu yazı hakkında yorum bulunamamıştır. İlk yorumu siz ekleyebilirsiniz >