Blog
Hristiyanlığın ilk yıllarında piskoposlar Antik Çağ’ın bilgilerinden yararlanıyorlardı
Eğitim görmüş piskoposlar, Panegyris ve diğer ritüellere öğrendikleri Antik Çağ bilgilerini ekliyor ve Hristiyan ritüellerini şekillendiriyorlardı.
www.arkeonews.com
Hristiyanlığın ilk yıllarında piskoposlar, Hristiyanlığı yaymak, Kilise’nin toplum üzerindeki etkisini artırmak için Antik Çağ’ın bilgilerinden ve düzenledikleri ritüellerin oluşturduğu yoğun duygu atmosferinden yararlanıyordu.
Piskoposlar, Roma İmparatorluğu dönemindeilk Hristiyanlara yapılan işkence, zulüm ve idamları düzenledikleri Antik Çağ’dan alınan Panegyris (şehitleri anma) ritüelleri ile toplumsal hafızada canlı tutmaya çalışıyor, ritüel duygu coşkusuyla kilise cemaatini diri tutuyor aynı zamanda yeni katılımları sağlıyorlardı.
Eğitim görmüş piskoposlar, Panegyris ve diğer ritüellere öğrendikleri Antik Çağ bilgilerini ekliyor ve Hristiyan ritüellerini şekillendiriyorlardı.
Dini liderler, Antik Çağ inanç sisteminin bilgilerini Hristiyanlığın düşün ve eylem dünyasına ekleyerek pagan inancından kopamayan kitlelere de ulaşmaya çalışıyorlardı.
Antik Tarih uzmanı Dr. Vladimir Ivanovici, piskoposların, Kilise’yi tanıtmak, toplumu değiştirmek ve daha fazla güç kazanmak için duyguları nasıl kullandığı üzerine bir çalışma yürütüyor.
“Dini seçkinlerin, çok tanrılı uygulamalara Hıristiyan alternatifler sundular ve bugün sosyal medyada kullanılan yöntemlerden çok da farklı olmayan yöntemlerle onları teşvik ettiler” diyen Vladimir Ivanovici ileRudolfina Üniversitesi'nde yapılan röportajı gelin beraber okuyalım.
Rudolfina: Bay Ivanovici, AB tarafından finanse edilen şu anki projenizde Duyguları Üretmek: Somutlaşmış Deneyim Olarak Geç Antik Panegyris, Hristiyan ritüeli “Panegyris”i analiz ediyorsunuz. Tüm okuyucularımız bu terime aşina olmayabilir, bu yüzden bu antik ritüelin ne hakkında olduğunu açıklayabilir misiniz?
Vladimir Ivanovici: Bir Panegyris, tipik olarak Hıristiyanlığın ilk yüzyıllarında gerçekleştirilen yıllık bir şehit kutlamasıdır. Şehit olanlar, Roma devleti tarafından zulüm gören ve idam edilen Hristiyanlardı. Her yıl, infaz tarihinde, toplulukları, kurbanlarını hatırlamak için infaz yeri veya mezarın etrafında toplanırdı. Ritüel oldukça basit tutuldu – katılımcılar ölen kişiyi hatırlayacak ve ne olduğuna dair bir metin okuyacaklardı.
Rudolfina: Dördüncü yüzyılda Hristiyanlığın yükselişiyle birlikte Panegyris de Hristiyanlığın daha büyük ve daha önemli bir töreni haline geldi. Nasıl olur?
Vladimir Ivanovici: M. S. Dördüncü yüzyılda ıristiyanlık Roma İmparatorları tarafından yasallaştırıldı ve hatta bazıları tarafından desteklendi. Aynı zamanda, Hristiyan toplulukların başkanları olan piskoposlar daha fazla güç kazandı. Birkaçı yüksek öğrenim görmüş ve piskopos olduktan sonra, Yunan ve Roma dünyasının yüzlerce yıldır Hristiyan inancını ilerletmek için topladığı algı ve biliş hakkında birikmiş bilgileri kullandılar. Bu nesil piskoposlar, Eucharistic ayin, vaftiz ve yıllık şehit kutlamaları dahil olmak üzere ana Hıristiyan ritüellerini yeniden şekillendirdi.
Araştırma projemdeki soru, piskoposların, ana Hıristiyan ritüellerini tasarlamak için antikite, çoktanrıcılığa ilişkin teorik bilgileri nasıl yeniden kullandıklarıdır, çünkü antik dünyanın dini liderleri, kutsal alanlar inşa etmek ve insanları dünya ile etkileşime sokmak için çeşitli yöntemleri test etmişlerdir (bin yıldan beri devam ede gelen ilahiler gibi). Piskoposlar bu bilgiyi aldılar ve temel Hristiyan deneyimlerini yeniden tasarlamak için bir temel olarak kullandılar. Doğu Ortodoks geleneğinde, bu Kilise Babaları tarafından yazılan ayinler bugün hala icra edilmektedir. Hristiyanlık üzerindeki etkileri ve Hıristiyanların ilahi olanla nasıl ilişki kurdukları inanılmazdır ve tanıttıkları deneyimlerin hala “işe yaradığı” gerçeği, dikkatli tasarımlarını doğrulamaktadır.
Rudolfina: Projenizin başlığı, piskoposlar tarafından Hristiyan ritüellerinin yeniden tasarlanmasının duygularla çok ilgisi olduğunu mu gösteriyor?
Vladimir Ivanovici: Piskoposların Hristiyanlığı teşvik etmek için duyguları nasıl kullandıklarına odaklanıyorum. Bir tartışmayı kazanabileceğinizi ve birilerini duygularına hitap ederek ikna edebileceğinizi eğitimlerinden biliyorlardı. Çok duygusal bir olay olduğu için bir vaka çalışması olarak şehitlerin anılmasını incelemeyi seçtim: Masum bir insan, haklı olma “suç”u için işkence gördü ve idam edildi.
Mezarda basit bir toplanma ve ne olduğuna dair “kuru” bir açıklama okuma olarak başlayan şey, psikosomatik ve duygusal süreçleri içeren çok günlü bir kutlamaya dönüştü. Piskoposların bu özel olayda duyguları nasıl kullandığını öğrenmek için ritüele “bedenlenmiş bir deneyim” olarak bakmam gerekiyor.
Rudolfina: Duygularımızı vücudumuzla hissettiğimiz için mi?
Vladimir Ivanovici: Beden, zihin ve duygunun birbirine bağlı olduğu anlamına gelir. Şu anda, bu bilimde sıcak bir konu haline geliyor, çünkü sosyal medyada gördüğümüz dünya haberlerini seçen algoritmalar, olumsuz duyguları harekete geçirmeyi hedefliyor. Bu, sosyal davranışlarımızı, etkileşimlerimizi ve siyasi kararlarımızı şekillendirir.
Bu tarihsel dönemi, antik çağın dünya görüşünden ortaçağ dünyasına geçişi, toplumu değiştirmek için bir seçkinler tarafından duyguların nasıl kullanıldığını göstermek için kullanıyorum. Dünya görüşündeki bu değişimi gerçekleştirmek için duyguların nasıl kullanıldığını gösteren net bir vaka incelememiz varsa, bugün toplumumuzu şekillendirmek için duyguların nasıl kullanıldığını anlamak bizim için daha kolay.
Rudolfina: İnsanların ritüellere nasıl tepki verdiğini ve hatta daha fazlasını, ne hissettiklerini nasıl öğreneceksiniz?
Vladimir Ivanovici: Elbette, bireysel insanların duygularını yeniden inşa edemeyiz. Bu biyolojik, sosyal ve kişisel seviyenin kesiştiği noktada gerçekleşen bir şeydir. Tarihçiler olarak, ritüeli mümkün olduğunca çok katmanda yapıbozuma uğratabilir ve her birinin katılımcıların bedenlerini, zihinlerini ve duygularını nasıl etkilediğini görebiliriz. İnsanların hissettiklerini yeniden inşa edemezsiniz, bu yüzden piskoposların insan algısı hakkında bildiklerini, tasarladıkları deneyimleri ve hedeflerini karşılaştırarak neyi başarmaya çalıştıklarını anlamaya odaklanıyorum.
Rudolfina: Piskoposların öfke gibi duyguları nasıl yarattığına dair birkaç örnek verebilir misiniz?
Vladimir Ivanovici: İşleri kolay değildi çünkü Hristiyanlar için işe yarayan, Hristiyan olmayanlar için ilginç olan ve başka bir dil konuştukları için vaazı anlamayan insanlar üzerinde de işe yarayan bir deneyim tasarlamaları gerekiyordu. Dolayısıyla Panegyris, insanları fiziksel ve görsel olarak da meşgul etmek zorundaydı. Bu bağlamda işkence ve ölümün ilk ayrıntılı tasvirlerini buluyoruz. Piskoposlar, parçalanan, öldürülen, işkence gören vb. şehitlerin görüntülerini temsil ederdi. İnsanların bundan çok etkilendiğini yazılı kaynaklardan biliyoruz.
Şehit türbeleri, şirk ile Hıristiyanlığın açıkça rekabet ettiği yerlerdi. Bazen, Hıristiyan türbeleri, çok tanrılı türbelerin üzerine veya hemen yanına bir meydan okuma olarak inşa edildi. Piskoposlar, çok tanrılı uygulamalara Hıristiyan alternatifler sundular.
Rudolfina: Duygular hakkında konuşmak: Psikolojide Biliş, Duygu ve Yöntemler Bölümü’nden Matthew Pelowski ile işbirliği yapıyorsunuz. İşbirliğiniz nasıl işliyor?
Vladimir Ivanovici: Matthew Pelowski , sanata odaklanarak estetik deneyimlerin etkisine odaklanıyor. Bu eski deneyimlere ilişkin analizlerimde, insan algısıyla ilgili güncel bulguları birleştiriyorum. Bana literatürde rehberlik ediyor çünkü bilişsel bilimin çeşitli dalları var ve beşeri bilimlerdekinden farklı bir dinamiği var. Bilişsel bilimlerde işler gerçekten çok hızlı gelişiyor. Bu nedenle araştırmamı burada Viyana’da yapmayı seçtim, çünkü Matthew Pelowski ile iyi bir diyalog ortağım olduğunu biliyordum ve Viyana Üniversitesi Avrupa Birliği’nde bilişsel araştırmaların ana merkezidir.
Rudolfina: Röportaj için teşekkürler!
Kapak Fotoğrafı Wikipedia
By Oğuz Büyükyıldırım
Bu yazı hakkında yorum bulunamamıştır. İlk yorumu siz ekleyebilirsiniz >