Melezleşme, günümüzde sevilen etli meyveyi yaratmak için yabani muzların tohumlarından kurtulmaya yardımcı oldu. C: Julie Sardos

İnsanlar yiyeceklerinin nereden geldiğini bilmek isterler, ancak modern muzun kökeni söz konusu olduğunda uzmanlar bile soru işaretleriyle baş başa kalıyor.

100’den fazla yabani ve ekili muz çeşidinin kapsamlı bir genetik analizi, meyvenin karmaşık evcilleştirme tarihini ortaya çıkarıyor ve daha önce bilinmeyen ve muhtemelen hala yaşayan üç atasının varlığını ortaya koyuyor. Muz uzmanları, genlerinin modern muz mahsullerini sağlıklı tutmaya yardımcı olup olmayacağını görmek için bu gizemli ataların izini sürmek istiyor.

Araştırmaya dahil olmayan British Columbia Üniversitesi’nden evrimsel biyolog Loren Rieseberg, “Muzun evcilleştirmesi, daha önce fark ettiğimden çok daha karmaşık.” diyor.

Yaklaşık 7.000 yıl önce muzlar bugün bildiğimiz çekirdeksiz, etli meyveler değildi. Siyah tohumlarla kaplıydı ve neredeyse yenilmeyecek durumdaydı.

Bunun yerine, insanlar muz ağacının çiçeklerini veya yer altı yumrularını yediler. Ayrıca ip ve giysi yapmak için gövdesinden lifler çıkardılar.

Alliance of Bioversity International’da genetik kaynaklar bilimcisi olan Julie Sardo, “O zamanlar muz ağaçları, bugün tarlalarda gördüğümüz muzlardan çok farklıydı.” diyor.

Bilim insanları, muzun baskın yabani atasının Hindistan’dan Avustralya’ya kadar uzanan Musa acuminata adlı bir tür olduğunu biliyorlar. Çoğu araştırmacı, Papua Yeni Gine’nin bildiğimiz şekliyle evcilleştirilmiş muzların ilk ortaya çıktığı yer olduğu konusunda hemfikir. ugün pek çok muz çeşidi var – son sayımda 1000’den fazla.

Süpermarketlerde bulunan modern muzlar evcilleştirilmeleri sırasında tohumlarını kaybettiler ve daha etli ve tatlı hale geldiler. Ancak bu evcilleştirmenin tam olarak nasıl ve ne zaman gerçekleştiğini tespit etmek zor.

Bazı muzlarda normal olarak iki set kromozom bulunurken bazılarında üç set veya daha fazla kromozom bulunur. Bu da en azından bazı modern muzların, iki veya daha fazla türün, hatta farklı türlerin melezlenmesinden kaynaklanan melezler olduğunu öne sürüyor.

Modern muzun derin tarihsel gen havuzundan yararlanmaya çalışmak için iyi bir neden var: Yılda 100 milyar muz üreten 8 milyar dolarlık muz endüstrisi, Panama hastalığı ve muz bakteriyel solgunluğu gibi hastalıkların tehdidi altında.

Muz yetiştiricileri, bu tür patojenlerle, özellikle de Amerika Birleşik Devletleri ve Avrupa’ya ihraç edilen tüm muzların yarısından fazlasını oluşturan Cavendish muzuna saldıranlarla savaşmanın yollarını bulmak için çabalıyorlar. Bazıları yabani akrabaları ve hastalığa daha dayanıklı olan belirsiz çeşitleri topluyor.

Ancak uzak atalardan gelen genlerin tanıtılması, günümüzün muzlarına da yardımcı olabilir. Genetik analizler, evcilleştirme tarihinin parçalarını bir araya getirmeye ve bu ataların meyvelerinin yaşayan üyelerini belirlemeye yardımcı olabilir.

Montpellier’deki Uluslararası Kalkınma için Fransız Tarımsal Araştırma Merkezi’nde bir muz genom bilimcisi olan Nabila Yahiaoui ve meslektaşları daha önce toplanan 24 yabani ve evcil muz örneğinden DNA’yı karşılaştırdılar.

Birkaç tanesinde şaşırtıcı bir şey buldular: Diğer örneklerin hiçbiriyle eşleşmeyen DNA. Bu bulguya dayanarak, 2020’de M. acuminata ve diğer bilinen yabani akrabalara ek olarak, iki bilinmeyen türün modern muzun DNA’sına katkıda bulunduğunu öne sürdüler.

Yeni çalışmada, Sardos ve meslektaşları, muhtemelen ilk evcilleştirilmiş muzlarla daha yakından ilişkili olduklarından, iki set kromozomlu muz çeşitlerine odaklanarak bu çalışmayı genişletti. (Cavendish’in üç set kromozomu var.)

Araştırmacılar, Sardos’un ekibinin Papua Yeni Gine’de topladığı 25 çeşit de dahil olmak üzere, 68 yabani akraba örneğinin ve 154 tür ekili muzun DNA’sını örnekledi. Avustralya Ulusal Üniversitesi’nde çalışmaya dahil olmayan bir arkeolog olan Tim Denham, bunun etkileyici sayıda çeşit olduğunu ve bazılarını elde etmenin zor olabileceğini söylüyor.

Karşılaştırma, muzların orijinal olarak Yeni Gine’de yetiştirildiğine dair daha fazla kanıt sağladı ve ilk evcilleştirilenin “banksia” adlı bir M. acuminata alt türü olduğunu öne sürdü. Sardo ve meslektaşlarının Frontiers in Plant Science dergisinde bildirdiğine göre, aynı alt türler daha sonra daha yaygın ekili çeşitlere katkıda bulundu.

Denham, “Bu sonuç önemli. Önceki arkeolojik, botanik, dilbilimsel ve genetik çalışmaları doğruluyor.” diyor.

Ekip ayrıca, örneklerin bilinmeyen üçüncü bir muz genetik materyali kaynağının varlığına da işaret ettiğini söylüyor. Bilim insanları henüz üç türü tanımlamadı; Veriler, birinin Yeni Gine’den, birinin Tayland Körfezi’nden ve üçüncüsünün kuzey Borneo ile Filipinler arasında bir yerden geldiğini gösteriyor.

Denham, Yeni Gine’deki modern muz çeşitlerinin yabani atalarından genetik olarak daha çeşitli olduğunu görünce şaşırdığını söylüyor: “Bu, ilk evcilleştirmenin bir darboğazla sonuçlandığını öne süren genetik argümanların çoğuna aykırı.”

Denham, muz yetiştiricileri muzları geliştirmek için çalışırken bile, yabani akrabalarla çok yaygın melezleşme olduğundan ve bunun da farklı genetik atalara sahip çeşitlerin demetlerine yol açtığından şüpheleniyor.

Ayçiçekleriyle yaptığı çalışmalar melezleşmenin evrim için önemli olabileceğini gösteren Rieseberg, “Bu çalışma, belirli mahsullerin evriminde hibridizasyonun önemini daha da doğruluyor.” diyor.

Şimdi konu olasılıklarla dolu: Sardos ve diğer muz meraklıları, daha modern nesiller bulup bulamayacaklarını görmek için muz atalarının anavatanlarındaki küçük çiftlikleri ve diğer yerleri ziyaret etmeyi umuyorlar.

Rieseberg, “O bölgelerde çok fazla örneklenmemiş muz çeşitliliği var.” diyor.

Science. 14 Ekim 2022.

Bu yazı hakkında yorum bulunamamıştır. İlk yorumu siz ekleyebilirsiniz >